WiFi و شبکه محلی بی سیم :

شبکه محلی بی سیم یا WLAN به نوعی از شبکه محلی اطلاق می‌شود که در آن برای انتقال اطلاعات از یک نقطه به نقطه دیگر از امواج رادیویی استفاده شود. مزیت مهم یک شبکه بی سیم این است که نیاز به سیم کشی ندارد و در نتیجه کاربران می‌توانند در محدوده شبکه جابجا شوند.

توسعه‌های قدیمی شامل راه حل‌های ویژه صنعتی و قرادادهای (پروتکل‌های) اختصاصی، بجز اواخر دهه 1990، همگی با استانداردهای جدید تعویض خواهندشد، به ویژه نگارشهای متفاوت از IEE 802.11) وای-فای) (تعاریف متفاوت را نگاه کنید) و HomeRF (خطوط 2Mbit/s که برای کاربری خانگی درنظر گرفته شده بودند). یک فناوری جایگزین شبیه به ATM‌های ۵ گیگاهرتزی، HIPERLAN، بنا به عوامل سیاسی و بازاری، کمتر موفق به‌نظر رسید.

برای برپایی یک شبکه محلی بی سیم یا WLAN دو نوع زیر ساخت یا توپولوژی وجود دارد : نقطه به نقطه (peer-to-peer) یا موردی (ad-hoc) و حالتی که به آن اصطلاحآ حالت شالوده‌ای یا(infrastructure) گفته می‌شود.

نقطه به نقطه: در این روش ارتباط دو نقطه مد نظر می‌باشد، یعنی کاربران مستقیماً با یکدیگر به شکل Peer- to- peer ارتباط برقرار می‌نمایند همچنین کاربران برای ارتباط باید در محدوده یکدیگر قرار داشته باشند. این نوع شبکه برای پشتیبانی از تعداد محدودی از کاربر، مثلاً در محیط خانه یا دفاتر کوچک طراحی می‌شود .

استانداردهای عمومی: 802.11 :

در سال ۱۹۹۷، انستیتوی IEEE اولین استاندارد شبکۀ محلی بی‌سیم (WLAN) را تدوین نمود. آنان نام این استاندارد را 802.11 گذاشتند. متأسفانه، استاندارد 802.11 فقط پهنای باند ۲ Mbps را پشتیبانی می‌کرد که برای بسیاری از موارد، سرعت پایینی محسوب می‌شد. به همین دلیل، ادواتی که با استاندارد 802.11 معمولی کار می‌کنند، دیگر ساخته نمی‌شوند.

802.11b :

در جولای ۱۹۹۹، انستیتو IEEE، استاندارد اصلی 802.11 را گسترش داد و مشخصات جدید را 802.11b نامید. استاندارد 802.11b پهنای باندی برابر ۱۱ Mbps را پشنیبانی می‌کند که با شبکه‌های سنتی اترنت قابل مقایسه است.

802.11b :

نیز مانند استاندارد اصلی 802.11، از فرکانس سیگنالی رگوله نشده (2.4 GHz) بهره می‌برد. سازندگان معمولاً ترجیح می‌دهند که برای پایین آوردن هزینۀ تولید، از این فرکانس‌ها استفاده کنند. چون رگولاسیونی در کار نیست، ادوات 802.11b ممکن است با دستگاه مایکروویو، تلفن‌های بی‌سیم و دیگر وسایلی که از بازۀ فرکانسی 2.4 GHz بهره می‌برند، تداخل پیدا کنند. البته با نصب ادوات 802.11b در فاصلۀ مناسب از وسایل دیگر، می‌توان از تداخل اجتناب کرد. مزایای 802.11b: هزینۀ کم‌تر؛ بازۀ سیگنال خوب است و به‌راحتی مسدود نمی‌شود. معایب 802.11b: سرعت نهایی کم‌تر؛ لوازم خانگی ممکن است با باند فرکانس رگوله نشدۀ آن تداخل کن

802.11a :

همزمان با توسعۀ 802.11b، مؤسسۀ IEEE استاندارد 802.11 را به شیوۀ دیگری نیز ارتقاء داد و نام آن را 802.11a نهاد. از آنجاییکه استاندارد 802.11b خیلی سریع‌تر محبوبیت یافت و رایج شد، برخی تصور می‌کند که 802.11a بعد از 802.11b بوجود آمده. اما حقیقت این است که 802.11a همزمان با 802.11b ساخته شد. با توجه به هزینۀ بالاتر، 802.11a عموماً مصارف تجاری دارد، درحالی که 802.11b بازار مصرف خانگی را بهتر پوشش داده است. 802.11a تا پهنای باند 54 Mbps را با فرکانس رگوله شده با طیف 5 GHz را پشتیبانی می‌کند. فرکانس بالاتر این استاندارد نسبت به 802.11b، بازۀ شبکه‌های 802.11a را کوچک‌تر می‌کند. فرکانس بالاتر 802.11a به معنای سخت‌تر شدن نفوذ سیگنال‌ها از سد دیوارها و موانع دیگر نیز هست.

از آنجاییکه 802.11a و 802.11b به فرکانس‌های متفاوتی مجهز هستند، این دو تکنولوژی با یکدیگر ناسازگار هستند. بعضی از تولید کنندگان، ادوات ترکیبی شبکۀ 802.11a/b را ارائه می‌دهند، اما این محصولات به ندرت هردو استاندارد را در کنار هم ایفا می‌کنند (هر وسیله می‌تواند فقط یکی از این دو را استفاده کند).

مزایای 802.11a: سرعت نهایی بالا؛ فرکانس‌های رگوله شده، از تداخل امواج پیشگیری می‌کند.

معایب 802.11a: هزینۀ بالاتر؛ بازۀ فرکانسی کوتاه‌تر که ساده‌تر مسدود می‌شود.

802.11g :

در سال ۲۰۰۲ و ۲۰۰۳ محصولات شبکۀ بی‌سیم (WLAN) با استاندارد  جدیدتر 802.11g وارد بازار شد. 802.11g مزایای هردو استاندارد 802.11a و 802.11b را باهم ترکیب کرده است.

802.11g پهنای باند 54 Mbps را پشتیبانی می‌کند و از فرکانس 2.4 Ghz برای بدست آوردن دامنۀ گسترده‌تر بهره می‌برد. 802.11g با استاندارد قدیمی‌تر 802.11b سازگار است؛ به عبارت دیگر، اکسس پوینت (Access Point) های 802.11g با شبکه‌های 802.11b کار می‌کنند و بالعکس.

مزایای 802.11g: سرعت نهایی بالا؛ دامنۀ سیگنال خوب است و به‌راحتی مسدود نمی‌شود.

معایب 802.11g: گران‌قیمت‌تر از 802.11b؛ در فرکانس رگوله نشده، ممکن است لوازم خانگی ایجاد تداخل امواج کنند.

802.11n :

جدیدترین استاندارد IEEE در زمینۀ Wi-Fi، استاندارد 802.11n است. طراحی این استاندارد با هدف ارتقاء پهنای باند 801.11g توسط سیگنال‌های متعدد بی‌سیم با استفاده از چندین آنتن (تکنولوژی MIMO) صورت گرفته است.

با تکمیل این استاندارد، ارتباطات 802.11n باید انتقال داده‌ها را با سرعتی بالاتر از 100 Mbps انجام دهند. استاندارد 802.11n نسبت به استانداردهای Wi-Fi قبلی، دامنۀ وسیع‌تری را پوشش می‌دهند چراکه کثرت سیگنال‌ها بیشتر شده. ادوات 802.11n با استاندارد 802.11g نیز سازگار خواهند بود.

مزایای 802.11n: بالاترین سرعت نهایی و بهتری دامنۀ سیگنال؛ مقاومت بیشتر در برابر تداخل سیگنال از منابع بیرونی.

معایب 802.11n: این استاندارد هنوز تکمیل نشده؛ هزینۀ بیشتری نسبت به 802.11g دارد؛ استفاده از چندین سیگنال ممکن است به شبکه‌های 802.11b/g تداخل پیدا کند.

وای-فای : 

وای-فای (به انگلیسی: Wi-Fi)، نامی تجاری است که توسط «اتحادیه وای فای (Wi-Fi Alliance)» ثبت شده و علامتی است که این اتحادیه به محصولاتی که مورد تأیید این اتحادیه جهت کار در شبکه محلی بی‌سیم تحت استاندارد IEEE۸۰۲٫۱۱ می‌باشد، اعطا می‌کند.

با فناوری اتحادیه «وای فای» ارتباطی با قدرتی بیشتر از بلوتوث ایجاد می‌شود. ارتباط وای-فای بیشتر بر پایه ارتباط شبکه اینترنت به صورت بی‌سیم تأکید می‌کند و همین امر باعث محبوبیت بسیار زیاد آن شده‌است با استفاده از این تکنولوژی به راحتی در مسافرت، هواپیما و یا هتل می‌توان از طریق رایانهٔ همراه به اینترنت متصل شد. وای-فای که همان استاندارد IEEE۸۰۲٫۱۱ است در مدل‌های ۸۰۲٫۱۱g و ۸۰۲٫۱۱b مورد استفاده قرار می‌گیرد و استاندارد اصلی آن IEEE802.11b است. در این مدل حداکثر سرعت انتقال اطلاعات ۱۱Mbps است و از فرکانس رادیویی ۲/۴ گیگاهرتز استفاده می‌کند. برای سرعت بخشیدن به این استاندارد مدل دیگری نیز به نام ۸۰۲٫۱۱n ایجاد شده که سرعت انتقال را حداقل تا ۲۰۰Mbps افزایش می‌دهد. افزایش سرعت در ۸۰۲٫۱۱n به دلیل استفاده از سیستم‌های چند آنتنه (MIMO)، استفاده هم‌زمان از دو محدوده فرکانسی ۲٫۴ و ۵ گیگاهرتز، و برخی تکنیک‌های خاص در دسترسی محیط (Medium Access-MAC) است. برد وای-فای در حدود ۲۰ متر است.[۱] امروزه شخص برای استفاده از این نوع ارتباط بیشتر با موبایل وتبلت‌های خود که دارای این نوع خدمات است استفاده می‌کنند البته اغلب لپ تاب‌های امروزی نیز دارای ان هستند. کسانی که می‌خواهند این را بر روی پی سی کامپیوتر خود داشته باشند باید ابتدا یک مودم وای فای را تهیه کنند. سپس با استفاده از نوعی مودم دیگر که مانند یک سخت‌افزار بر سیستم او نصب می‌شود و توانایی گرفتن امواج را هم دارا می‌شود. برای فعال سازی مودم خود باید به یکی از سازمان‌هایی که ان خط را در اختیار می‌گذارد برود و هزینه مشخصی را بدهد.

تاریخچه نام

شرکت «وای فای» (امروزه مضافاً: اتحادیه وای فای) قصد دارد با این نام به مخفف بسیار معروف و قدیمی «HiFi» (به معنای وفاداری یا شباهت زیاد به اصل) تلویحاً اشاره کند تا در ذهن مصرف کننده مخفف عبارت «Wireless Fidelity» تداعی شود که در حقیقت اشتباه است. نام اولیه و رسمی این فناوری WLAN (شبکه محلی بی‌سیم) است که مخفف جمله «Wireless Local Area Network» می‌باشد. این نام به مرور زمان و با تبلیغات قوی شرکت وای فای در سطح بازار کمتر استفاده می‌شود. «وای فای» برعکس «های فای» مخفف کلمات یک جمله نیست و برای خود یک لغت مستقل مصنوعی محسوب می‌شود.